زن ایده ئال/ چخوف

زن ایده ئال

انتوان چیخوف

برگردان متن روسی: مهدی زرتشت

خانه­ای که در آن زندگی می­کنم، روبری یک خانه طوسی بزرگ قرار دارد. هر روز صبح دم پنجره این خانه طوسی بزرگ، زن جوانی را می­بینم.

حقیقتاً او برای من مثل آفتاب است! احساس می­کنم که او را دوست دارم! بلافاصله می­گویم: من او را دوست دارم نه به این خاطر که زیباست، صرف بخاطر هوش والایش.

هر صبح زود من شاهدم که زن چگونه روزنامه­ها را از روی میز بر می­دارد و بعد آنها را با عجله تمام می­خواند. در همین موقع من به چهره او نگاه می­کنم. صورتش احساسات گوناگونی به من می­دهد. بعضی وقت­ها او خوشحال است، لبخند می­زند و می­خندد. بعضی وقت­ها می­بینم که چطور نومید و آشفته است. او گریه­اش را شروع می کند... هرگز ندیدم که بی­تفاوت باشد.

من از رواشناسی زیاد نمی­دانم، ظاهرش طوری است که فکر می­کنم می­توانم احساس او را درک کنم. زمانی که به چهره و لبخندش نگاه می­کنم، فکر می­کنم:

-         پس در روزنامه امروز خبرهای خوشی است. در کشور همه چیز مرتب و روبراه است! من خیلی خوشحال می­شوم. چه قدر عالی است، خانم که این چنین احساس والای در برابر کشورش دارد!

زمانی که می­بینم او ناراحت است و گریه می­کند، با خودم فکر می­کنم:

-         هان، پس در کشور همه چیز مطابق میل نیست. رقت انگیزه. اما عجب خانمی!

من او را دوست دارم. هر روز صبح کنار پنجره می­ایستم و منتظر می­مانم تا او را ببینم. شب­ها نمی­توانم بخوابم، مرتباً در مورد او فکر می­کنم، غریبه دوست داشتنی من. این عشق است!

تابستان، درست موقعی که پنجره­های خانه مان باز بود، من برای دفعات مکرر صدای خنده یا اینکه گریه او را شنیدم. حتا یک روز شنیدم که با صدای بلندی گفت:

-         پست فطرت!

و روزنامه را روی اتاق رها کرد. عجب خانمی!

احساس کردم لازم است با او در ارتباط به ملاقات مان صحبت کنم. به این خاطر به طرف جاروکش خیابان رفتم که در خانه او زندگی می­کرد، یک روبل به دستش دادم و از او در مورد خانم اطلاعات گرفتم. جاروکش گفت که خانم شوهردار است، او و شوهرش بصورت غیر معمولی تأدیه آپارتمان را می­پردازند، هر روز صبح شوهرش او را ترک می­کند و ناوقت شب به خانه بر می­گردد.

روز بعد کارت ملاقاتم را برای او فرستادم.

پس از یک روز به خانه او رفتم. موقعی که به آپارتمان او رفتم، او داشت روزنامه می­خواند. تصمیم گرفتم منتظر بمانم تا زمانی که او روزنامه را از جلو چشمش کنار بگذارد. ناگهان روزنامه را روی اتاق انداخت و شروع کرد به گریه. پرسیدم:

-         عزیزم، چه اتفاقی افتاده، چرا گریه می­کنی؟ خبر بدی است؟ خواهش می­کنم به من بگو.

خانم گفت:

-         چرا من گریه می­کنم؟ نمی­خواستم گریه کنم. امروز بایستی تأدیه آپارتمان را می­پرداختیم، ام م شوهر پرازیتم امروز فقظ 60 سطر مطلب در روزنامه نوشته است. دیروز او 11 روبل و 40 پول نوشت، اما امروز فقط 3 روبل! با این حال چگونه تأدیه آپارتمان را بپردازیم؟ من مأیوسم، شوهر حقه باز من! او می بایستی کار کند، اما او در مهمانی دوستانش نشسته. چه بدتر اینکه من زن یک خبرنگارم!

شکسپیر گفته است: «ای زن، ای زن¹»

و من فهمیدم که منظور او چه بوده است!...

----------

1-    О женщина, женщина!

 متن اصلی:

Идеальная женщина

По рассказу: А. Чехов

Напротив дома, в котором я живу, стоит большой серый дом. Каждое утро в этом большом сером доме в окне напротив я вижу женщину.

Она для меня как солнце! Я чувствую, что я люблю ее! Скажу сразу: я люблю ее не за красоту, а за ее высокий интеллект.

Каждое утро я вижу, как она берёт со стола газеты и спешит прочитать их. В это время я смотрю на ее лицо. Оно показывает самые разные чувства. Иногда она счастлива, улыбается и смеется, иногда я вижу, что она очень расстроена, она в отчаянии. Она начинает плакать... я никогда не вижу, чтобы она была равнодушна...я немного психолог, и, как мне кажется, я понимаю ее чувства. Когда я вижу на ее лице улыбку, я думаю:

- А, значит, в газете сегодня хорошие новости. В стране все в порядке! Я очень рад! Как это прекрасно, что есть такая женщина, у которой такие высокие гражданские чувства!

Когда я вижу, что она расстроена и плачет, я думаю:

- ну, значит, в стране все очень плохо. Жалко. Но какая женщина!

Я люблю ее. Каждое утро я стою около окна и жду, когда увижу ее. Ночью я не могу спать и думаю о ней, моей прекрасной незнакомке. Это любовь!

Летом, когда ее и мои окна были открыты, я несколько раз слышал ее смех или плач.

Однажды я даже слышал, как она громко сказала:

- Негодяй!

И бросила газету на пол. Какая женщина!

Я чувствую, что хочу договориться с ней о встрече. Поэтому я сначала пошёл к дворнику, который живет в ее доме, дал ему 1 рубль и получил от него информацию о ней. Дворник рассказал, что она замужем, что она и ее муж нерегулярно платят за квартиру, что ее муж каждое утро уходит и приходит домой поздно вечером.

На следующий день я послал ей мою визитную карточку. Еще через день я пришел к ней. Когда я вошел в ее квартиру, она читала газету. Я решил подождать, пока она закончит читать. Вдруг она бросила газету на пол и заплакала.

- Дорогая моя, что случилось? – спросил я. Почему вы плачете? Плохие новости? Скажите мне!

- Почему я плачу? – ответила она. – я не могу не плакать! Сегодня мы должны заплатить за квартиру, а мой паразит- муж написал в газету только 60 строк! Вчера он написал на 11 рублей 40 копеек, а сегодня только на 3 рубля! Как мы заплатим за квартиру? Я в отчаянии! Мой муж негодяй! Он должен работать, а он сидит в гостях у друзей. Боже мой, как ужасно, что я жена репортера!

«О, женщины, женщины!» - сказал Шекспир, и сейчас я понимаю, что он хотел сказать!...