هموطنا!
ای انسان!
بگویید شاعری چه درد می خورد
وقتی نفرین شده ی زمانیم
اینجا وطن من نیست
قتلگاه پسرانم است
اینجا گور انسانهای بی گناه
است
اینجا سرزمین تروریستان است
بروید از ما نزد خدا
بگویید زندگی ما ناله های بی
امان روزگار تیره ای است
که انسان در آن، اسم خظ کشیده
شده است!
بگویید ای خدای مهربان!
من دیگر به شما اعتقادی ندارم
شما دیگر خدای من نیستید
شما اما نظاره گر بدن های سوخته
ی پسرانم هستید
شما خدای جلادان و خوآشامان
هستید
می دانم، حقیقت وجود شما برای
انسانی مثل من و سرزمین من، همین است
اگر هنوز آن خدای خوب ایام کودکی
ام هستی
پس «دل بسوزان برمن... ورنه
نفرین می کنم تو را.»
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر